Η διασκέδαση σε κάθε περίοδο είναι διαφορετική και οι γενιές επίσης. Πολλές φορές είναι που ανατρέχουμε στο πρόσφατο παρελθόν, ψάχνοντας για πρόσωπα και καταστάσεις και προσπαθούμε να τα συγκρίνουμε με την σημερινή δύσκολη ομολογουμένως πραγματικότητα. To FONH.GR σας γυρνά στην δεκαετία του 90΄με ένα θέμα που αφορά την διασκέδαση στις Σέρρες και την πάλαι ποτέ «Οδό Αμαρτίας» όπως λεγόταν χαρακτηριστικά και ακόμα και τώρα ονομάζεται Εθνικής Αντίστασης, που τότε ήταν στις μεγάλες δόξες της. Σήμερα έχει γίνει μια από τις πιο ήσυχες οδούς της πόλης, αλλά τότε γινόταν «πανικός» κυρίως τα βράδια. Δεν ήθελες να μένεις σε εκείνες τις οικοδομές. Τότε που με δραχμές και χωρίς οικονομική κρίση, η διασκέδαση δεν τελείωνε. Υπήρχε και μια ατάκα εποχής για τις Σέρρες, που έμεινε και ήταν «Η πόλη που ποτέ δεν κοιμάται…» εξ΄ου και ο τίτλος του άρθρου μας. Σε πολύ πιο όμορφα και αθώα χρόνια. Σας ευχαριστούμε για τις κοινοποιήσεις σας και για την βοήθεια που δείξατε μέσα από τα σχόλια σας και επικαιροποιήσαμε το κείμενο μας. 70 μαγαζιά έχουμε καταγράψει με την βοήθεια των αναγνωστών μας, ενώ ξεπεράσαμε τις 500 κοινοποιήσεις.
Θα κάνουμε και άλλα αφιερώματα για τα μπουζούκια της εποχής σε άλλα άρθρα στο site, επιχειρήσαμε μια πρώτη καταγραφή. Προσοχή το θέμα αφορά τους 30αρηδες και πάνω, αν είσαι πιο κάτω από 30 χρονών απλά ενημερώσου, αν πάλι είσαι παραπάνω, θυμίσου!!! Τα μαγαζιά που αναφέρονται στο θέμα είναι μόνο ενδεικτικά για αποφυγή παρεξηγήσεων και όσα θυμηθήκαμε βέβαια, φυσικά υπήρχαν και πολλά άλλα συνεχίστε να μας βοηθήσετε όπως κάνατε από χθες μέσα από τα σχόλια μας και αναμνήσεις σας, για να εμπλουτίσουμε το θέμα μας.
Ας θυμηθούμε τι έκανε ένα Σάββατο και πως διασκέδαζε ένας νεολαίος Σερραίος και φοιτητής σε αυτή την οδό και τριγύρω. Πρωινά και μεσημέρια ήταν κάπως δύσκολο να πας για καφέ, γιατί πολύ απλά ή κοιμόσουν ή αν ξυπνούσες έβλεπες παιδικά στην TV ή ήσουν έξω για να παίξεις ποδόσφαιρο με τους φίλους σου, ή μπάσκετ σε αλάνες φυσικά. Κανένα ξένο εργάκι το μεσημέρι στο MEGA (Καράτε Κιντ, Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή, Ρόμποκοπ, Επιστροφη στο μέλλον, εμβληματικά έργα εποχής για το Μεγάλο Κανάλι) σε κρατούσαν για λίγο μέσα. Τον Στάθη Ψάλτη να αφιερώνει στην «Κούλα» του την Καίτη Φίνου. Αιωνία η μνήμη του, μόλις βάλαμε το θέμα έφυγε από τη ζωή, κρίμα. Καλοκαίρια έβλεπες «Baywatch» κλασσικά. Στις αρχές της δεκαετίας το “Ραντεβού” ήταν top στην οδό αυτή και ήταν μια «μπουάτ» άλλης εποχής και με πολύ κόσμο το μεσημέρι, μετά ήταν εκεί το «Flocafe» που επίσης πέρασε κόσμος και κοσμάκης, αλλά δυστυχώς έκλεισε. Όταν από νωρίς έβγαινες το μεσημέρι από το σπίτι σταματούσες πρώτα στην οδό Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και στα ηλεκτρονικά παιχνίδια «Endelweiss» για να «σκοτώσεις» την ώρα σου όχι τίποτα άλλο. Στην υποδοχή σε περίμενε ο Στράτος, όπου χαλούσες το χαρτζηλίκι σου και με ένα 20δρχ αν ήξερες καλά το παιχνίδι έπαιζες αρκετή ώρα (Pac-man, Tetris, Out-run (Ράλλι), Wonder Boy και το επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι Tehkan, Euro, World Cup κα). Για ηλεκτρονικά, εμβληματικά και αυτά του Ζίρτα δύο στενά παραπάνω, μετά ήταν εκεί ήταν τα «Corner» μαγαζί εστίασης, απέναντι από το ΙΚΑ. Και τα θρυλικά «City», που μετά έγιναν «NET» στην Εθνικής Αντίστασης που σίγουρα έχεις παίξει, ενώ υπήρχαν πιο παλιά και τα «R-2» αλλά αυτό το μαγαζί ήταν στη Ραβινέ πίσω από την Πλατεία Εμπορίου. Ναι, βάζουμε και την «Ατλαντίδα» με λίγους υπολογιστές τότε. Και το «MrGame» βεβαίως βεβαίως.
Μεσημέρι με απόγευμα λοιπόν πήγαινες για καφέ, που αλλού στο «Σούσουρο», μετά υπήρξε και το «Q». Σίγουρα εκεί πρωτοάκουσες το ξένο τραγούδι «Don’t Speak» του συγκροτήματος «No Doubt». Κανείς δεν θα ξεχάσει τις καφετέριες που ήταν απέναντι από το κτίριο της ΔΕΠΚΑ, σημερινή ΚΕΔΗΣ. Δίπλα από το Σούσουρο ήταν και το «Black & White». Εκεί στο στρόγγυλο ήταν το σημείο συνάντησης, αλλά και μέχρι να αποφασίσεις σε ποιο μαγαζί θα πας, σε έπαιρνε κανένα μισάωρο. Για επιτραπέζια πήγαινες με μεγάλη παρέα όμως στο «Farytales» που ήταν επάνω και είχε και ωραίο μπαλκόνι. Κάτω στην γωνία και πίσω, στην αυλή του «Malibu» καλοκαίρια κυρίως, έπινες από μια υπερπαραγωγή κρύα σοκολάτα συνοδευόμενη με φρούτα του δάσους μέχρι πρωτοποριακά Coctailis. Δίπλα ήταν το «Jazz» που ήταν μεγαλύτερο σε χώρο μαγαζί και είχε θέα, όχι στην θάλασσα, αλλά στην διασταύρωση Εθνικής Αντίστασης εκεί που είναι το στρόγγυλο τώρα. Φυσικά ιστορία έγραψε στη νυχτερινή διασκέδαση το «L.A» Αμερικανιά ο τίτλος αλλά τότε ήταν στην μόδα και τα «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χίλς» να μην το ξεχνάμε. Μερίδιο παίρνει όπως σωστά μας επισημαίνει η αναγνώστρια μας Σίσσυ μέσα από σχόλια της το «Bell-Air», που ξενυχτούσες πολλά βράδια και το «Jackson» επίσης που ήταν μικρό. Την ασημένια πόρτα του «La Fete» δεν υπάρχει περίπτωση να την ξεχάσεις, έμοιαζε σαν διαστημόπλοιο και ήταν ιδιαίτερα επιβλητική.
Στις δόξες τους ήταν και καφετέριες και μαγαζιά στην οδό Αλέξανδρου Παναγούλη. Το ιστορικό «Cafe Cozi» μάζευε όλους τους “κοπανατζήδες” μαθητές και όχι μόνο. Εκεί έγινε επιτυχία το ξένο τραγούδι των «Savvage Garden» το «To the moon and back», τραγούδι που ακούγεται και σήμερα σε πολλά ραδιόφωνα της πόλης. Λίγο πιο κάτω πήγαινες και στο «Μικρό καφέ», παίζοντας τάβλι και ακούγοντας Madonna στο «Frozen» στη διαπασών ή το «I will stay» με τις δύο αδερφές που έφερε κάποτε στην Ελλάδα η Ρούλα Κορομηλά. Το ξεχάσαμε, αλλά μας το θύμισαν το «Bingo» με πολλές παρέες να συχνάζουν εκεί. Στις «Συχνότητες» έπαιζες…»βελάκια» που ήταν παιχνίδι μοδάτο τότε, μη σε πιάσουν να μην ξέρεις, δεν κάνει, αλλά μας το είπε η Μαρία. Κάπου εκεί συναντάμε και το γνωστό «Coffeeland», που όλο και κάποιον έρωτα θα θυμηθείς. Δεν ήταν μόδα τότε τα σπορ-καφέ, αλλά λίγο πιο κάτω στον «Στίβο» έβλεπες αγώνες ποδοσφαίρου που ήταν από τα πρώτα και σε κρατούσε. Στην γωνία στην Εθνικής Αντίστασης πολλοί θυμούνται το “Don’t tell Mama”, αλλά δεν το έλεγες στην μαμά σου ότι άνοιξε όπως μας είπαν πιο μετά αρχές 2000. Υπήρχε και το «Alcohol» όπως επίσης μας ανέφεραν. Απέναντι από τα Goodys ήταν η καφετέρια «Company» που μετέπειτα έγινε «Cardu».
Αν πεινούσες, σταματούσες στο «ιστορικό» «Parisniko» (Πάρης-Νίκος), για ένα ποιοτικό τοστάκι (αυγό,μαγιονέζα, πιπεριά, κασέρι, κοτόπουλο) ή κλαμπ που ήταν πρωτοποριακό τότε για την εποχή (μαγαζί που υπάρχει και σήμερα στην περιοχή). Υπήρχαν και οι κρέπες αλμυρές και γλυκές «Di Nicola» λίγο πιο πάνω, όμως έκλεισε μετά από κάποια χρόνια. Ευτυχώς δεν άλλαξε και υπάρχει ακόμα και τώρα απέναντι στην γωνία η «Pizza Center», με παραδοσιακή πίτσα στα κάρβουνα. Eκει που ήταν η Ατλαντίδα πολλοί προτιμούσαν την «Πίτσα Ρομεο». Δεν θα μπορούσες να μην περάσεις βέβαια αν ήσουν 15-20 χρονών από τα «Goody’s» στην γωνία και στο τέλος της Εθνικής Αντίστασης για ένα cheese hamburger ή για ένα club με πατάτες και αναψυκτικό. Για τους προχωρημένους, σουβλάκι στον «Μανώλη» που φυσικά από τότε ήταν Μίλαν (7 Ευρωπαϊκά είναι αυτά) και ήταν σε εκείνη την οδό, ή πήγαινες πιο κάτω προς την πλατεία στου «Παλλήκαρη». Δεν είναι οδό Αμαρτίας το Fast-foodαδικο «Apettito» (υπάρχει και σήμερα) αλλά πλατεία Ελευθερίας, όμως πρέπει να γίνει αναφορά σε μία Σερραικη εταιρεία. Η Αναστασία μας έγραψε σε σχόλιο της και την ευχαριστούμε για τις μακαρονάδες με λουκανικα και ομελέτες της «Pavezi» αλλά ήταν στην οδό Φιλίππου, το βάζουμε όμως τιμής ένεκεν. Μας είπαν για την «Αστροφεγγία», αλλά πρέπει να ήταν δεκαετία του 90΄’ δεν παίρνω όρκο. Και καλά τώρα γλυκό δεν θα φάμε? «Κοριτσάκι είσαι για ένα παγωτό Βασακή»?Τηλεοπτικό σποτ που πρωταγωνιστούσε η Ματίνα Ηλιαδου και φυσικά έτρωγες παγωτό «Βασακη» (υπάρχει και τώρα). Επίσης απέναντι στην γωνία έτρωγες φοβερούς Λουκουμάδες και καριοκες. Αξέχαστο ήταν και το μαγαζί με τα παγωτά η «Δωδώνη» που πολλά βράδια είχε πολύ κόσμο και πιο μεγάλους σε ηλικία. Μας ανέφεραν επίσης το «Buzz» και το «Dolce Cabbana». Όσο πάμε προς πλατεία στο τέλος της Αμαρτίας το «Αττικα» με ισχυρό παρελθόν και το «Μέρλιν»….
