-Που θα πάμε το βράδυ; Δεν είμαι για πολλά..
-Στο Ταβερνάκι (μου απάντησαν).
Αμέσως το μυαλό μου πήγε σε κάτι πραγματικά χαλαρό, για φαγητό και κρασάκι. Ξεκινήσαμε λοιπόν εκεί γύρω στις 21:00 για το μαγαζί.
Μπαίνοντας λοιπόν στη μικρή στοά, δεν περίμενα αυτό που θα ακολουθούσε εκείνη τη νύχτα. Αμέσως τα παιδιά μας καλωσόρισαν και μας έδειξαν το τραπέζι μας, ήδη η μουσική είχε ξεκινήσει και ένα νέο και ταλαντούχο παιδί (ο Σάκης) έπαιζε με την κιθάρα του παλιές και νέες επιτυχίες που σε ταξίδευαν με τους στίχους τους.
Το περιβάλλον ζεστό που αμέσως σε κάνει να νιώθεις σαν στο σπίτι σου.
Και πάμε τώρα στα δύσκολα..
Τι θα φάμε; (ρωτάω) Και μου δίνουν τον κατάλογο στα χέρια..
Τι για καραμελωμένες πανσέτες διάβασα, τι για παραδοσιακό Μετσοβίτικο κοντοσούβλι, τι για κομματάκια φέτας με σουσάμι, τι για σαλάτα “Ταβερνάκι” με παπαλούτσες (ποπ κορν) και κρέμα τυριών… τελικά μετά από κάμποση ώρα, άφησα να παραγγείλουν τα παιδιά που ήταν θαμώνες στο μαγαζί!
Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, ήταν η ταχύτητα με την οποία βγήκε η παραγγελία και φυσικά όλα ήταν πεντανόστιμα και καλομαγειρεμένα..
Και πριν προλάβουμε να χωνέψουμε..
Ξαφνικά χαμηλώνουν τα φώτα και αρχίζει ο χορός. Το ρυθμό δίνει η Κάλια (με ένα κομμάτι που απ’ ότι κατάλαβα είναι κάτι σαν ύμνος) ,αφού αμέσως ο κόσμος άρχισε να τραγουδά και να χορεύει, σε τραπέζια, καρέκλες και γενικά όπου υπήρχε κενός χώρος!
Όλο το μαγαζί έγινε μία παρέα, χορεύοντας και τραγουδώντας ασταμάτητα και με τις χαρτοπετσέτες να δημιουργούν ένα τοπίο κάτι σαν χιονοθύελλα..
Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στο ξημέρωμα και η χαλαρή βραδιά που ονειρευόμουν πήγε περίπατο (όχι φυσικά ότι με χάλασε)!
Αφού καληνυχτίσαμε το Σπύρο και το Στέφανο (είναι οι δύο που ευθύνονται για όλο αυτό) επιστρέψαμε στο σπίτι, πραγματικά γεμάτοι από μία πολύ όμορφη βραδιά.
Και τι έμεινε στο τέλος της νύχτας; Η προσμονή μέχρι την επόμενη επίσκεψη μας στο Ταβερνάκι…
