Η καλύτερη συνθήκη για να αναδειχθεί το πόσο απόκληρος, άκυρος και έξω από τα νερά σου είσαι είναι οι μέρες των εορτών. Είναι αυτά τα καταπληκτικά τραπέζια που νιώθεις ότι είσαι σε παράλληλο σύμπαν, που πιστεύεις ότι γεννήθηκες στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή, που λες «νιώθω τόσο μόνη» και δεν το λες χαριτολογώντας επειδή δεν μπορείς εκείνη τη στιγμή να συνεννοηθείς αλλά επειδή σε κατακλύζει η απόγνωση της μοναξιάς σου!
Παρά τις απέλπιδες προσπάθειες σου να συνεννοηθείς είναι αδύνατο είτε γιατί δεν σε ακούνε, είτε γιατί κάνουν ότι σε ακούνε αλλά δεν σε ακούνε, είτε γιατί ο εγκέφαλος τους εκείνη την στιγμή βρίσκεται σε πλήρη αδράνεια καθώς όλο το αίμα έχει πάει στην περιοχή του στομάχου σε μια επίσης απέλπιδα προσπάθεια να βοηθήσει στην πέψη!
Εγκαταλείπεις. Βαριέσαι και μετράς λεπτά και δευτερόλεπτα να τελειώσει αυτό το μαρτύριο που απλώς σου αυξάνει το σωματικό σου βάρος και ενισχύει τα ψυχολογικά σου!
Όταν επιτέλους σβήσουν τα φώτα μένεις εσύ και τα παυσίπονα αγκαλιά γιατί το κεφάλι σου κοντεύει να εκραγεί από την οχλαγωγία και χωρίς αιτία βαβούρα. Βασικά λόγω της χαράς των γιορτών…ποιας χαράς;
Υπάρχει και χειρότερο μετά το πέρας των γιορτών το λεγόμενο «επεράσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα» και αναρωτιέσαι εσύ ήσουν κάπου αλλού; Έγινε κάτι που το έχασες;
Και του χρόνου παιδιά!!!
