Είμαστε ιδιαίτερα πλάσματα οι άνθρωποι. Ερωτευόμαστε, αγαπάμε, πληγώνουμε, ενθουσιαζόμαστε, πληγωνόμαστε, διεκδικούμε… Το σίγουρο είναι ότι όλοι, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, έχουμε ανάγκη από συντροφικότητα. Κάποιοι συνάπτουν “μίνι” σχέσεις, κάποιοι μακροχρόνιες. Τι γίνεται όμως όταν φτάνει η ώρα να λήξει το παιχνίδι; Γιατί σημασία δεν έχει μόνο το πώς ξεκινάμε το ειδύλλιο αλλά και πως το λήγουμε.
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι πολύ ευθείς. Είναι οι τύποι που όταν έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι βγαίνουν μπροστά και αναλαμβάνουν την ευθύνη. Ναι είναι πολύ σκληρό να ακούς από τον άλλον ότι δεν νιώθει όπως παλιά, αλλά νομίζω ότι είναι λυτρωτικό να βλέπεις ένα τοπίο ξεκάθαρο χωρίς “αν”, “ ίσως” και “γιατί”. Έχει μια τιμιότητα η ειλικρίνεια.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι που στο φέρνουν με τρόπο, έμμεσα. Μπορεί να μη θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη του χωρισμού, μπορεί να μην είναι σίγουροι, μπορεί να μη θέλουν να κλείσουν εντελώς την πόρτα. Αυτοί οι άνθρωποι συνήθως απομακρύνονται σιγά σιγά. Υπάρχουν και αυτοί που γίνονται απότομοι, αγενείς και τα συναφή με σκοπό να φτάσεις στα όρια σου και να τους χωρίσεις εσύ! Συνήθως θέλουν να φύγουν από την ζωή σας στα κλέφτικα, χωρίς πολλά πολλά, χωρίς πολλές απώλειες, χωρίς πολλά δράματα.
Σωστό; Λάθος; Ανώριμο; Ανέντιμο; Δεν ξέρω…Αυτό που ξέρω είναι ότι ο καθένας κάνει αυτό που αισθάνεται και αυτό που αντέχει. Είτε στην μια περίπτωση είτε στην άλλη όλοι τον εαυτό μας προστατεύουμε πρώτα. Ο καθένας προφυλάσσει τον εαυτό του με όποιον τρόπο μπορεί.
Πάντως αν θεωρείς ότι το τέλος της σχέσης σου δεν σου άξιζε, σε πλήγωσε, τότε δώσε στον εαυτό σου μια αρχή που να την αξίζει.
